Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 21 listopada 1990 r., sygn. V KZP 28/90

I. Odszkodowanie za niesłuszne skazanie na podstawie art. 487 § 1 k.p.k. przysługuje również oskarżonemu, co do którego – w wyniku wznowienia postępowania lub rewizji nadzwyczajnej – umorzono postępowanie karne, np. z powodu przedawnienia lub innej ujemnej przesłanki procesowej, wyłączającej dopuszczalność dalszego toczenia się postępowania, np. abolicji lub śmierci oskarżonego, jeżeli u podstaw takiego umorzenia legło stwierdzenie, że oskarżony popełnił wprawdzie przestępstwo i istniałyby podstawy do skazania go, ale za czyn o łagodniejszej kwalifikacji prawnej.

II. Za karę, której skazany „nie powinien był ponieść”, należy, w takim wypadku uznać karę stanowiącą różnicę między karą wykonaną a karą, jaką – według oceny sądu rozstrzygającego o odszkodowaniu – należałoby oskarżonemu wymierzyć, przy przyjęciu prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 1990 r. wniosku Prezesa Sądu Najwyższego z dnia 16 października 1990 r. o podjęciu uchwały w przedmiocie wyjaśnienia zagadnienia prawnego:

„1. Czy umorzenie przez Sąd Najwyższy postępowania karnego z powodu przedawnienia karalności, orzeczone w wyniku wniesienia rewizji nadzwyczajnej, uzasadnia przyznanie odszkodowania za niesłuszne skazanie na podstawie art. 487 § 1 k.p.k., wówczas gdy u podstaw tego umorzenia legło stwierdzenie, że oskarżony popełnił wprawdzie przestępstwo, ale zagrożone łagodniejszą karą, niż to, które mu uprzednio przypisano?, a w wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej,