Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 21 kwietnia 1989 r., sygn. V KZP 3/89

Nie można orzec przepadku przedmiotu objętego współwłasnością, jeżeli sprawcami nie są wszyscy współwłaściciele, a ustawa nie przewiduje orzeczenia przepadku przedmiotu nie będącego własnością sprawcy.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu wniosku Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 stycznia 1989 r., złożonego na podstawie art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. nr 45, poz. 241), skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o podjęcie uchwały w składzie siedmiu sędziów – wyjaśniającej następujące zagadnienie prawne: „Czy można orzec przepadek narzędzi lub innych przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa, jak również przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio lub pośrednio z przestępstwa, w sytuacji gdy stanowią one własność sprawcy przestępstwa i osób, które w jego popełnieniu nie uczestniczyły, a jednocześnie ustawa nie przewiduje możliwości ich przepadku, choćby nie były własnością sprawcy?” – uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.