Artykuł
Światło w ciemności
Kanały zazwyczaj kojarzą się nam z Powstaniem Warszawskim. Tak naprawdę pierwszy akt opowieści o nich rozegrał się już ponad rok wcześniej
Adina Blady-Szwajgier warszawskie getto opuściła w styczniu 1943 r. Po przeprowadzeniu na aryjską stronę muru została łączniczką Żydowskiej Organizacji Bojowej (ŻOB). Nosiła broń, amunicję, dokumenty. Jej zadaniem było pomóc towarzyszom przygotować się do walki. Gdy ta nadeszła, nie mogła zrobić nic więcej.
Obudziła się rankiem 19 kwietnia 1943 r. w mieszkaniu przy ul. Dzielnej. Mieszkała tu razem z koleżanką Helą Keilson. Nagle strzały. „Z daleka. To nie było w naszym domu ani na naszej ulicy. Ubrałam się, zeszłam na dół i dowiedziałam się, że to w getcie. Ludzie mówili: «Zaczęło się». Więc poszłam na górę i powiedziałam to Heli, a ona tak jakby zapadła się w sobie. Miała szarą twarz. Ale ja jej nie pocieszałam”.
Musiała wyjść i zobaczyć to na własne oczy. Założyła najlepszą garsonkę, uczesała się, upudrowała, umalowała usta, upewniła w lustrze, że się uśmiecha, że wygląda, jakby wszystko było w porządku. To miał być zwyczajny dzień. Dla potwierdzenia, że tak jest, kupiła u ulicznej kwiaciarki pęk kaczeńców („Taki duży. Trzymałam te kwiaty w obu rękach i mogłam w nich zanurzyć twarz. Że to radość, wiosna”). Poszła z nim na pl. Krasińskich, gdzie oparła się o studnię, przy której kiedyś, jeszcze jako dziecko, ocierała kolana z krwi po upadkach, tak naturalnych dla młodego wieku, i łzy z oczu. „Ale dziś nie miałam łez do obmywania. Tylko stanęłam i oparłam się o tę studnię mego dzieciństwa”.
