Postanowienie SN z dnia 21 grudnia 2023 r., sygn. III KK 541/23

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Zbigniew Puszkarski

w sprawie M. W.

skazanego za czyn art. 245 k.k.

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.

w dniu 21 grudnia 2023 r.,

kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 26 kwietnia 2023 r., sygn. akt II Ka 80/23,

utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Tarnowie

z dnia 23 listopada 2022 r., sygn. akt II K 959/22

postanowił:

1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;

2. zasądzić od skazanego M. W. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

M. W. został oskarżony o to, że w nieustalonym dniu w okresie pomiędzy […] a […] 2021 r. w T. używał groźby pozbawienia życia P. D. i członków jego rodziny w celu wywarcia na w/w, składającego zeznania w charakterze świadka w toku postępowania […], w której był podejrzanym, tj. o czyn z art 245 k.k. Z aktu oskarżenia wynika, że G. S., drugi sprawca tego czynu, miał odpowiadać w innym postępowaniu.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy (pierwszy wyrok uniewinniający M. W. wydany w sprawie o sygn. II K 765/21 w uwzględnieniu apelacji wniesionej przez prokuratora został uchylony przez Sąd odwoławczy) Sąd Rejonowy w Tarnowie wyrokiem z dnia 23 listopada 2022 r., sygn. akt II K 959/22, uznał M. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i na podstawie art 245 k.k. i wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Apelacje od tego wyroku, zaskarżając go w całości, wnieśli obrońcy oskarżonego.

Adwokat P. D. zarzuciła mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania, a to:

„1.art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k. przez przekroczenie dyrektyw zasady swobody sędziowskiej przy ocenie zebranych dowodów i dokonanie sprzecznej z zasadami logiki, prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego - a co za tym idzie - w istocie dowolnej, arbitralnej, powierzchownej i wybiórczej oceny dowodów zebranych w sprawie, a ponadto brak obiektywizmu w ocenie zgromadzonych dowodów, wyrażający się w wybiórczym dopasowywaniu rezultatów przeprowadzonego postępowania dowodowego oraz elementów ustalonego stanu faktycznego do z góry przyjętego przez Sąd przekonania o sprawstwie i winie oskarżonego co do przypisanego mu czynu, przy pomijaniu dowodów i okoliczności z założeniem tym sprzecznych, ponadto wyprowadzanie z zebranego materiału dowodowego wniosków z niego niewynikających ani nie znajdujących potwierdzenia w dowodach, która to obraza miała oczywisty wpływ na treść zaskarżonego wyroku, bowiem skutkowała brakiem wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w zgodzie z zasadą rzetelnego procesu karnego oraz zasadą prawdy materialnej, jak również tłumaczeniem istotnych wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, a co za tym idzie rażąco błędnymi ustaleniami faktycznymi w kwestiach fundamentalnych dla oceny odpowiedzialności karnej oskarżonego, a w konsekwencji niesłusznym przyjęciem sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu, w sytuacji gdy prawidłowa, kompleksowa i wszechstronna analiza zgromadzonego materiału dowodowego, przeprowadzona w kontekście całokształtu okoliczności niniejszej sprawy, prowadzi do odmiennych wniosków;