Interpretacja indywidualna z dnia 26 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-2.4011.92.2024.2.JK3

Ustalenie obowiązku podatkowego - Holanidia.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 stycznia 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 23 stycznia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia obowiązku podatkowego. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem (wpływ 30 marca 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis i uzupełnienie stanu faktycznego

W Królestwie Niderlandów przebywał Pan w 2023 roku nieprzerwanie od 17 kwietnia 2023 r. Wcześniej przebywał Pan tam w okresie od 10 stycznia 2023 r. do 9 marca 2023 r. Zatem w 2023 r. nie przebywał Pan na terytorium Polski dłużej niż 183 dni. Pana stałym miejscem zamieszkania jest Królestwo Niderlandów, ponieważ tam mieszka Pan w wynajmowanym mieszkaniu, w którym jest Pan zameldowany na pobyt stały.

Nie posiada Pan żony ani dzieci w Polsce, a w Holandii poznał Pan partnerkę życiową. Najbliższa rodzina, czyli rodzice i siostra - zamieszkuje w Polsce.

Od 1 czerwca 2023 r. prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą, zarejestrowaną w holenderskim Urzędzie skarbowym i odprowadza Pan od niej podatki zgodnie z obowiązującym tam prawem. W Polsce jest Pan właścicielem mieszkania zakupionego 4 lata temu na kredyt hipoteczny, które obecnie wynajmuje Pan jako inwestycję oraz właścicielem samochodu osobowego zarejestrowanego w Polsce, jednakże użytkuje go Pan na terenie Królestwa Niderlandów, co potwierdził Pan w holenderskim Urzędzie Skarbowym, rejestrując go do potrzeb podatku drogowego od 20 sierpnia 2023 r.

W 2023 r. uzyskał Pan dochody w Polsce z tytułu działalności gospodarczej zarejestrowanej w Polsce, opodatkowanej na zasadach ryczałtu ewidencjonowanego. Działalność była prowadzona w okresie od 4 września 2022 r. do 31 maja 2023 r., a z dniem 1 czerwca 2023 r. została wyrejestrowana z Centralnej Ewidencji i Działalności Gospodarczej. Była prowadzona naprzemiennie na terytorium Polski i Holandii, co jest potwierdzone wydanym zaświadczeniem A1 z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia 883/2004 jako osoba, która „normalnie wykonuje pracę na własny rachunek w dwóch lub w więcej państwach członkowskich”, (art.14 ust. 6 rozporządzenia 987/2009) , odpowiednio na okres od 4 września do 31 grudnia 2022 r. oraz na okres od 1 czerwca do 31 grudnia 2023 r. Podczas zamykania działalności przesłał Pan odpowiednie dokumenty do ZUS-u, z których wynikało, że czas pracy w Polsce za okres od 1 stycznia 2023 r. do 26 maja 2023 r. stanowił ok 21 % ogólnego czasu pracy, natomiast większa część pracy odbywała się na terenie Holandii. Najbliższe plany zawodowe wiązał Pan już tylko ze współpracą z firmami holenderskimi, wobec powyższego przeniósł Pan działalność na stałe na teren Królestwa Niderlandów i zarejestrował Pan ją w tamtejszym urzędzie skarbowym.

Do Holandii początkowo wyjechał Pan w celach zarobkowych, ale spodobało się Panu życie w tym kraju, odpowiada Pana potrzebom. Odnajduje się Pan w tamtym środowisku, ma tam Pan znajomych i przyjaciół, z którymi jest Pan bardzo związany. Jest Pan członkiem lokalnego klubu sportowego. Przeniósł Pan tam działalność gospodarczą na stałe. Poznał tam Pan również swoją życiową partnerkę i planuje przyszłość na terenie Holandii. Nie ma Pan w planach powrotu do Polski na stałe, nie jest Pan związany emocjonalnie i nie odczuwa Pan obowiązku powrotu. Do Polski ma Pan zamiar przyjeżdżać tylko w ramach krótkiego urlopu. W Holandii skupia się Pan na pracy oraz prowadzeniu unormowanego życia. W Królestwie Niderlandów posiada Pan holenderskie ubezpieczenie zdrowotne oraz społeczne, a także konto bankowe w holenderskim banku. Jest Pan właścicielem ruchomości w postaci niektórych elementów wyposażenia lokalu, w którym Pan mieszka. Posługuje się Pan na co dzień holenderskim numerem telefonu.

29 grudnia 2023 r. formalnie wymeldował się Pan z mieszkania rodziców w Polsce, mimo że faktycznie nie zamieszkuje tam Pan od bardzo dawna. W Polsce posiada Pan jedynie kredyt hipoteczny na nieruchomość położoną w (…) oraz jej ubezpieczenie (wymagane przez umowę kredytową z bankiem), a także konto bankowe w polskim banku (założone pod ww. kredyt). Nie posiada Pan w Polsce innych zobowiązań ani kredytów poza wspomnianym kredytem hipotecznym.

Przedmiotem Pana zapytania jest określenie obowiązku podatkowego w okresie od 1 czerwca 2023 r. do 31 grudnia 2023 r.

W związku z wykonywanym zleceniem w ramach polskiej działalności na terenie Holandii przebywał Pan w niej od 9 stycznia 2023 r. do 29 marca 2023 r. oraz od 17 kwietnia 2023 r. do 26 maja 2023 r. Najbliższe plany zawodowe wiązał Pan już tylko ze współpracą z firmami holenderskimi, dlatego rozpoczął Pan przygotowania do przeniesienia działalności na teren Holandii i wyprowadzenia się na stałe z Polski. Zgodnie z holenderskim prawem, aby zarejestrować działalność, należy posiadać meldunek na pobyt stały na terenie kraju. Znalazł Pan odpowiednie mieszkanie, a po otrzymaniu meldunku zarejestrował ją Pan w tamtejszym urzędzie skarbowym od 1 czerwca 2023 r. Do dnia dzisiejszego prowadzi Pan tę działalność i odprowadza od niej podatki zgodnie z obowiązującym w Holandii prawem. Przeniósł Pan działalność gospodarczą na stałe.

Pytanie

Czy w przedstawionej sytuacji podlega Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie będzie musiał Pan rozliczyć w Polsce dochodów uzyskanych na terenie Królestwa Niderlandów, z tytułu holenderskiej działalności gospodarczej, za okres od 1 czerwca 2023 r. do 31 grudnia 2023 r.?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie podlega Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu za okres od 1 czerwca 2023 r. do 31 grudnia 2023 r., o którym mowa w art. 3 ust. 2a i 2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ze względu na szereg przesłanek, takich jak ścisłe powiązania z Królestwem Niderlandów w postaci interesów życiowych i zawodowych na terenie tego państwa o raz pobyt w tym kraju powyżej 183 dni w całym roku 2023. Pana zdaniem nie jest Pan zobligowany rozliczać w Polsce dochodów uzyskanych z holenderskiej działalności gospodarczej uzyskiwanych od 1 czerwca 2023 r. do 31 grudnia 2023 r., ponieważ te dochody nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Jednocześnie uważa Pan, że powinien Pan rozliczyć się z polskim Urzędem Skarbowym tylko z dochodów uzyskanych z polskiej działalności gospodarczej uzyskiwanych do dnia 26 maja 2023 r. oraz dochodów uzyskiwanych z najmu mieszkania, opodatkowanych ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ograniczony obowiązek podatkowy

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że:

Na podstawie art. 3 ust. 2b ww. ustawy:

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Na podstawie art. 4a ustawy:

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji podpisanej w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 r. Nr 216 poz. 2120 ze zm.)

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Analizując Pana powiązania osobiste i gospodarcze, stwierdzam, że w okresie od 1 czerwca 2023 r. do 31 grudnia 2023 r. nie posiadał Pan ośrodka interesów życiowych (osobistych i gospodarczych) w Polsce. Ponadto, Pana pobyt w ww. okresie na terytorium Polski był krótszy niż 183 dni w roku podatkowym.

Zatem, od 1 czerwca 2023 r. podlegał Pan ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Polski, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ww. okresie podlegał Pan opodatkowaniu tylko od dochodów uzyskanych w Polsce z uwzględnieniem Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Pana przychody z działalności gospodarczej a opodatkowanie w Polsce

Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Rzeczpospolita Polska ma prawo do opodatkowania osób fizycznych niebędących jej rezydentami podatkowymi, ale tylko w zakresie dochodów uzyskiwanych ze źródła przychodów położonych na jej terytorium.

W myśl art. 3 ust. 2b pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zakład

Zgodnie z art. 5a pkt 22 analizowanej ustawy:

Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku, gdy Konwencja o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, nie stanowi inaczej.

Jak stanowi art. 5 ust. 1 Konwencji polsko holenderskiej:

Z ust. 2 tego przepisu wynika, że:

Zasadniczo wszystkie wyżej wymienione przesłanki prowadzące do uznania, że dana osoba ma na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej powinny być spełnione łącznie. Brak spełnienia któregokolwiek spośród wymienionych warunków oznacza, że nie powstanie zakład w postaci stałej placówki w rozumieniu właściwej Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Określenie „placówka” obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Placówka – jako miejsce prowadzenia działalności gospodarczej – może istnieć również wtedy, gdy nie ma żadnych pomieszczeń lub gdy nie są one wymagane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa; wystarczy posiadanie pewnej przestrzeni do własnej dyspozycji, bądź urządzeń/maszyn (komputer, telefon) do wykonywania tej działalności. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób.

Sformułowanie „za pośrednictwem” należy interpretować w szerokim sensie, mającym zastosowanie do każdej sytuacji, w której działalność gospodarcza jest prowadzona w konkretnym pomieszczeniu, czy maszyn/urządzeń pozostających w tym celu do dyspozycji przedsiębiorstwa. Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo za jej pośrednictwem.

Opodatkowanie dochodów na gruncie Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania

Z kolei, na mocy art. 7 ust. 1 Konwencji:

W myśl art. 7 ust. 2 Konwencji:

Warunek określony w art. 7 ust. 1 ww. Konwencji należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

We wniosku wskazał Pan, że od 1 czerwca 2023 r. ma Pan zarejestrowaną na terytorium Holandii działalność gospodarczą. Dochody z działalności gospodarczej są rozliczane w Holandii. Wyrejestrował Pan działalność gospodarczą prowadzoną w Polsce.

Skoro od 1 czerwca 2023 r. do 31 grudnia 2023 r. nie posiadał Pan miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Polski, to dochody osiągnięte w tym czasie w Holandii z tytułu działalności gospodarczej nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Od 1 czerwca 2023 r. do 31 grudnia 2023 r. podlega Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega Pan opodatkowaniu tylko od dochodów (przychodów) osiągniętych na terytorium Polski.

Zatem Pana stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Powyższa interpretacja odnosi się do ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce w okresie od 1 czerwca 2023 r. do 31 grudnia 2023 r. i rozliczenia dochodów uzyskanych na terytorium Holandii.

Interpretacja nie dotyczy pozostałych kwestii poruszanych przez Pana w stanie faktycznym, tj. opodatkowania dochodów uzyskanych z polskiej działalności gospodarczej oraz dochodów uzyskiwanych z najmu mieszkania.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego.

Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.) jest sam przepis prawa.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).