Interpretacja indywidualna z dnia 13 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.447.2023.2.NM

Obowiązki płatnika w związku z nieodpłatnym udostępnianiem mieszkania zleceniobiorcom.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych, w zakresie obowiązków płatnika jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 czerwca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 czerwca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z nieodpłatnym udostępnianiem mieszkania zleceniobiorcom. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

… sp. z o. o. (dalej zwana: „Zleceniodawcą”, „Wnioskodawcą” lub „Spółką”) prowadzi działalność gospodarczą sklasyfikowaną w PKD w pozycji 74.90.Z - pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, gdzie indziej niesklasyfikowana. W praktyce polega ona na wyszukiwaniu dostępnych na rynku produktów lub technologii, mogących znaleźć zastosowanie w ..., aby następnie doprowadzić do transakcji pomiędzy ich producentem i podmiotami ... (polskimi) lub obsługującymi … . Prowadzenie tej działalności wymaga wysokospecjalistycznej wiedzy i wiąże się z koniecznością regularnego odbywania osobistych spotkań z klientami (producentami i nabywcami).

Spółka zatrudnia dwie osoby fizyczne na podstawie umowy zlecenia. Jeden ze zleceniobiorców ma miejsce zamieszkania w A, a drugi w B. Żaden ze zleceniobiorców nie prowadzi działalności gospodarczej, przychody uzyskiwane przez nich od Wnioskodawcy należą do źródła przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „ustawa o pit”; art. 13 pkt 8 lit. a tej ustawy). Zleceniobiorcy, działając na zlecenie Wnioskodawcy, często zmuszeni są odbyć podróż do miejsca spotkania z klientami. Takie wyjazdy trwają zwykle 2-3 dni robocze, a miejscem docelowym większości z nich jest C i okolice.

W celu zapewnienia zleceniobiorcom noclegu w czasie tych podróży Spółka dotychczas opłacała im pobyt w hotelach. Po dokonaniu analizy kosztowej Wnioskodawca doszedł do wniosku, że korzystniejszym rozwiązaniem będzie wynajęcie lokalu mieszkalnego w C i nieodpłatne udostępnianie go zleceniobiorcom w czasie ww. podróży do C i okolic, dzięki czemu nie będzie musiał ponosić kosztów usług hotelowych. Wnioskodawca tak właśnie zamierza postąpić (zdarzenie przyszłe).

Należy podkreślić, że z wynajmowanego przez Spółkę mieszkania będą korzystać ww. zleceniobiorcy, których miejsce zamieszkania jest daleko od C, wyłącznie w czasie kilkudniowych podróży odbywanych w związku wykonywaniem obowiązków wynikających ze zleceń Spółki.

Umowy ze zleceniobiorcami będą w szczególności zawierały następujące zapisy:

1)„Zleceniobiorcy przysługują należności za czas podróży związanej z wykonywaniem zlecenia do wysokości i na zasadach określonych w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju”;

2)„W przypadku, gdy miejscem wykonywania zlecenia jest C lub miejsce znajdujące się w odległości do 50 km od C, a wykonanie zlecenia wymaga skorzystania z noclegu w tym obszarze, Spółka może zobowiązać zleceniobiorcę do odbycia noclegu w mieszkaniu Spółki, znajdującym się pod następującym adresem [...], pod rygorem utraty przez zleceniobiorcę prawa do otrzymania należności za czas podróży w zakresie zwrotu kosztów noclegu i ryczałtu za nocleg”.

Pytanie

Czy Wnioskodawca będzie zobowiązany pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od przychodów zleceniobiorców z nieodpłatnego udostępniania im przez Spółkę mieszkania – uzyskanych w czasie kilkudniowych podróży odbywanych przez nich w związku wykonywaniem obowiązków wynikających ze zleceń Wnioskodawcy?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Spółki, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od przychodów zleceniobiorców z nieodpłatnego udostępniania im przez Spółkę mieszkania – uzyskanych w czasie kilkudniowych podróży odbywanych przez nich w związku wykonywaniem obowiązków wynikających ze zleceń Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o pit, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy […].

Oczywistym jest, że przepis ten nie znajduje zastosowania do przychodów wolnych od podatku, gdyż trudno racjonalnie oczekiwać od płatnika pobierania zaliczki na podatek od świadczeń, od których podatek nie jest i nie będzie w ogóle należny.

Potwierdzenie takiego stanowiska można znaleźć między innymi w samym formularzu PIT-11, w którym umieszczono przypis nr 12 o następującej treści: „W kwocie przychodów, w części E, nie uwzględnia się przychodów wolnych od podatku na podstawie przepisów ustawy oraz przychodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku; jednakże w kolumnie e należy wykazać dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych”.

Zdaniem Wnioskodawcy, udostępnianie zleceniobiorcom mieszkania – w czasie kilkudniowych podróży odbywanych przez nich w związku wykonywaniem obowiązków wynikających ze zleceń Spółki są przychodami wolnymi od podatku. Wnioskodawca nie będzie miał zatem obowiązku pobierania zaliczek na podatek od tych udostępnień.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b w zw. z ust. 13 ustawy o pit, wolne od podatku są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, pod warunkiem, że otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej (dalej: „Rozporządzenie MPiPS”) z tytułu podróży służbowej określa wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi z tytułu podróży (§ 1) i stwierdza, że pracownikowi przysługuje zwrot kosztów noclegów (§ 2 pkt 2 lit. c i § 8 ust. 1).

Przepis ustawy o pit oraz ww. Rozporządzenia MPiPS odnoszą się do „przysługujących należności” oraz „zwrotu kosztów”. O zwrocie kosztów nie może być mowy w sytuacji, gdy zleceniobiorca żadnych kosztów nie ponosi.

Jednakże § 8 ust. 3 ww. Rozporządzenia MPiPS stanowi, iż pracownikowi, któremu nie zapewniono bezpłatnego noclegu i który nie przedłożył rachunku za nocleg, przysługuje ryczałt za każdy nocleg w wysokości 150% diety. Wynika więc z tego, że zapewnienie bezpłatnego noclegu także mieści się w „przysługujących należnościach”.

Reasumując, przychody zleceniobiorców z tytułu udostępnienia im przez Spółkę miejsca na nocleg będą podlegały zwolnieniu z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b w zw. z ust. 13 ustawy o pit (w zw. z przepisami Rozporządzenia MPiPS). W konsekwencji, od tych przychodów, Spółka nie będzie zobowiązana pobierać zaliczek na podatek na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o pit.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w podatku dochodowym od osób fizycznych, w zakresie obowiązków płatnika jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy:

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody, należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne świadczenie, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu świadczenie, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy:

W myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy:

Zgodnie z art. 11 ust. 2b ww. ustawy:

Stosownie do art. 13 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy:

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenia należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy. Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

W uchwałach z 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (wyrażonym m.in. w wyroku z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13), ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub NSA. W takim przypadku należy uznać, że przepis ma taką właśnie treść, jaką odnalazły w nim te najwyższe instancje sądowe.

W wyżej oznaczonym wyroku Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

·zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

·zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

·korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W kontekście pierwszego warunku Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, które każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny, ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

W konsekwencji należy przyjąć, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przykładem tego rodzaju świadczeń są świadczenia spełnione wyłącznie w interesie pracodawcy, tj. mające charakter służbowy, a nie prywatny.

W analizowanej sprawie, tj. w przypadku zleceniobiorców (podobnie jak w przypadku pracownika), ustalenia wymaga, czy omawiany wydatek stanowić może przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, w rozumieniu art. 11 ust. 1 w zw. z art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. We wniosku wskazano bowiem, że Spółka pokrywa koszt związany z podróżą zleceniobiorców, tj. koszt noclegu w postaci udostępniania im nieodpłatnie mieszkania, więc wydatek ten ponosi bezpośrednio Spółka.

Planowane udostępnianie przez Państwa lokalu mieszkalnego w C (którego koszt najmu ma ponosić Spółka zamiast dotychczasowych kosztów usług hotelowych) w związku z podróżami odbywanymi przez zleceniobiorców będzie związane z wykonywaniem w trakcie tych podróży obowiązków wynikających z umów zlecenia oraz będzie ponoszone wyłącznie w interesie Spółki.

W przedmiotowej sprawie zleceniobiorcy nie otrzymują żadnej korzyści majątkowej kosztem Państwa. Zleceniobiorcy nie uzyskują zatem przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki ponoszone przez Państwa na noclegi związane z wykonywaniem obowiązków służbowych ponoszone są wyłącznie w Państwa interesie (zleceniodawcy), a nie zleceniobiorców. Zatem, wydatków tych nie można uznać za nieodpłatne świadczenia wobec tych zleceniobiorców.

W związku z powyższym, nie powinniście Państwo traktować dokonywanych na rzecz zleceniobiorców wydatków poniesionych w związku z ich podróżami odbywającymi się w ramach wykonywania obowiązków służbowych, jako przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – ze źródła przychodu, jakim jest działalność wykonywana osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 8 ww. ustawy. Dlatego też, nie będzie na Państwu ciążyć obowiązek płatnika związany z obliczaniem, pobieraniem i odprowadzaniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Ponadto, w związku z tym, że w odniesieniu do Państwa zleceniobiorców nie powstanie przychód w podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie miało zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Zatem Państwa stanowisko w całości uznano za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA),

albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).